Die Grüne Antarktis: Erster Ausschnitt (2022).

Die Sonne scheint und füllt den Himmel mit Conquistas Gold. Wir marschieren durch die rote Wüste. Im Grunde dort, wo sich Sand und Meer treffen. Da ist nichts zwischen ihnen, nur zwei Menschen, die schweigend gehen, mit einem Soundtrack von Dudelsäcken und Kirchenglocken. Er trägt ein weißes Gewand mit einer türkisfarbenen Schärpe, sie ist nackt, nur mit einer nicht näher bezeichneten tropischen Blume im Haar. Seine Glatze glänzt in der Sonne, ihr langes blondes Haar spiegelt sein Spiegelbild. Füße hinterlassen keine Spuren im Sand. Der Wind heult, aber der Sand liegt ruhig an seinem Platz, und das Haar der Frau bleibt unbewegt. "Dunkel ist der Garten", jammert ein Chor, der wie tibetische Ritualmusik klingt, "und wir müssen gehen." Der Schatten riesiger Flügel bedeckt für einen Moment die Wüste. Bald verklingt Musik, eine spezifische Klangkunst, entfernte Echos eines Gesprächs, ein Flüstern ist zu hören. Liebhaber. Fremde. Gesten. Dauern. Das hat ihr Wind zum Sand gesagt, das hat der Sand gehört, eingehüllt in den ewigen Abendmorgen, das tragen alle Liebenden, Fremden, Gesten und Dauern unter ihrem Schädel, wo sich die Milchstraße windet, und um sie herum das Ganze Universum der Schwingungen, die Melodie der Ewigkeit. Dunkel ist der Garten, und wir müssen gehen.

The sun is shining and filling the sky with Conquistador's gold. We march through the red desert. Basically where sand and sea meet. There's nothing between them, just two people walking in silence to a soundtrack of bagpipes and church bells. He wears a white robe with a turquoise sash, she is nude with only an unspecified tropical flower in her hair. His bald head glistens in the sun, her long blond hair reflects his reflection. Feet leave no footprints in the sand. The wind howls, but the sand lies still in its place and the woman's hair remains motionless. "The garden is dark," wails a chorus that sounds like Tibetan ritual music, "and we must go." The shadow of huge wings covers the desert for a moment. Music soon fades away, a specific sound art, distant echoes of a conversation, a whisper can be heard. Lovers. Strangers. Gestures. Durations. That's what their wind said to the sand, that's what the sand heard, wrapped in the eternal evening morning, that's what all lovers, strangers, gestures and durations carry under their skulls, where the Milky Way winds, and around them the whole universe of vibrations, the melody of eternity. The garden is dark and we must go.

Słońce lśni faszerując niebo złotem konkwisty. Maszerujemy przez czerwoną pustynię. W zasadzie tam, gdzie spotyka się piach i ocean. Pomiędzy nimi nie ma nic, tylko dwoje ludzi maszerujących w ciszy, z podłożoną ścieżką dźwiękową kobzy i kościelnych dzwonów. On ubrany jest w biały szlafrok przepasany turkusową szarfą, ona jest naga, jedynie we włosach ma niesprecyzowany tropikalny kwiat. Jego łysa głowa lśni w słońcu, jej długie blond włosy odbijają jego refleksy. Stopy nie zostawiają śladów w piasku. Wyje wiatr, ale piasek spokojnie leży na swoim miejscu, a włosy kobiety pozostają niewzruszone. „Mroczny jest ogród” zawodzi chór brzmiący niczym tybetańska muzyka rytualna „a my musimy iść”. Cień gigantycznych skrzydeł spowija na moment pustynię. Wkrótce dźwięk muzyki, specyficznego sound art, cichnie, słychać dalekie echa rozmowy, szeptu. Kochanków. Nieznajomych. Gestów. Trwań. Oto co powiedział ich wiatr piaskom, oto, co piaski usłyszały spowite wiecznym poranko-zmierzchem.Oto, co wszyscy kochankowie, nieznajomi, gesty i trwania noszą pod czaszkami, gdzie wije się Droga Mleczna, a wokół niej cały wszechświat drgań, melodia wieczności. Mroczny jest ogród, a my musimy iść.