C’mon people, people c’mon Walk with me together Into things unknown Into tribal sunrise hanging high above Valleys of your wisdom Mountains...
W 1998 roku miałem za sobą już pierwsze nieśmiałe próby kompozytorskie i tekściarskie. Nagrałem kilka kaset. Do dnia dzisiejszego zachowała się w całości chyba tylko jedna, i jakieś pojedyncze nagrania z tamtego okresu, które zostały zgrane na inne kasety. Już wtedy miałem dość nietypowy gust muzyczny i inspiracje, ale bardziej słychać na kasecie właśnie te inspiracje, niż prawdziwego mnie.
Ta jedna kompletna kaseta, to właśnie "Adam Sandosa". Bardzo się dziwię, że głos brzmi fatalnie, tzn. to mnie nie dziwi, ale że brzmi mało 13-letnio już bardziej.
https://adammajdecki-janicki.bandcamp.com/album/adam-sandosa
4 lata później grałem już inaczej, ciężej, z Mateuszem Nowickim, ale o tym już było.
Na czym chciałbym skupić się tutaj?
Na pierwszych próbach z zespołem. Kasetę "Adam Sandosa" nagrałem sam. Natomiast gdzieś tak pod koniec 1998/początek 1999 zebrało się kilku szczyli w jednostce wojskowej na Golęcinie i grało.
Ja chciałem grać psychodelę (świeżo odkryte "Atom Heart Mother"), ale reszta punk, i jak to w demokracji bywa, anarchia zwyciężyła. Graliśmy punk. Miałem wtedy jeden fajny riff bassowy, i tyle pamiętam. Riff ten najzabawniej brzmi chyba tutaj:
https://ajkaufmann.bandcamp.com/track/elektryczna-oran-ada
Pisałem też dwa "poważne" koncept-albumy zainspirowane Amon Duul II, Hawkwind, Black Sabbath, Budgie, i Pink Floyd - "Hard Rock Zen" i "Mascular Sabotage". Żadnego nie skończyłem, choć do dziś zachowały się teksty i tytuły, które w ten czy inny sposób wykorzystałem w latach 2009-2024.
Punkowe próby w jednostce wojskowej nauczyły mnie wiele. M.in. tego, że w każdej piosence punkowej musi pojawić się słowo "rewolucja", ale nie pamiętam czyj to był pomysł. Nauczyły mnie też, że wszystko pięknieje po tanim winie. Szczególnie latem, kiedy są wakacje i można robić sobie zdjęcia z czołgiem.
Nauczyłem się też grać na basie trochę bardziej niż wtedy, kiedy nagrywałem swoją pierwszą kasetę magnetofonową.
Drugi riff, który napisałem w życiu na bass, był już nieco ciekawszy niż te pierwsze parę nutek "Elektrycznej Oranżady":
https://ajkaufmann.bandcamp.com/track/the-ur-riff
Poza jednostką wojskową na Golęcinie, paroma kumplami i kumpelami z tamtej epoki, sporo nauczyło mnie morze - moim drugim domem na lato było Darłówko. Ale tam też byłem w wersji solo, a kapelę z prawdziwego zdarzenia (choć nadal duet) założyłem dopiero w 2012 roku (Sauer Adler).
Cóż, Wszystko jest Falą, a Wy właśnie trafiliście na zapomniane "Radio Adam 1998-2000".
Cytując Mad Season, "Am I the only one who remembers that summer?" I, obawiam się, że tak.
Marijuana i Cycki!
Through atlantic pan sonic scultpures
dawning of fiction, fantasy writers
of Avalon
singing old tales of riders and mares
putting plots on Mars
or other familiar planets
for working class kids'
amusement
on swings, on
ladders, in sand
boxes
preparing for king parts in the
choose your queen
process
hey professor, you missed the last child
dreaming!
Through somatic light years of Alptraum
dawning of science, road one
when was it? I feel
that yesterday's still
learning; troubling pens
on widow wings
capturing Kodak
lines from the future, to memorize
progress
and introduce men
to technology lost
who?
what was it? sore telepathic idiot
broadcasting
Our hero is a Foreigner everywhere he goes. His freewheeling spirit is hungry, and his halo is of rainbows. He wakes up one day in THE LAND OF ETERNAL TWILIGHT, surprised by the company of women and angels. They call his name through the void, and he gets inspired to call back. One of the women approaches him. She drops a whirlwind veil off of her eyes and lets the foreigner see. The land looks like home. The woman seems friendly. The weather is fine, and the wine tastes spectacular. But after a few sips, the foreigner gets angry at the woman, because she's too much honey for his harsh tastes, and she couldn't replace his idealistic love from the outside of the Eternal Twilight. So, he exclaims BUT YOU'RE NOT HER, AND NEVER WILL BE! And she vanishes complete with the realization. The rest of the vision spirals into oblivion. Yes, the foreigner is a Rebel. THE RAINBOW FOREIGNER / REBEL OF UTOPIA. He has seen through the absolute reality, and the initiate's shock of death and birth. He now rebels against everything the Eternal Twilight stands for, he no longer wants himself a part of this land, but cannot flee it, through birth, death, sex, or sleep. So, he begins to wander in the CREATION OF THE TWILIGHT, a place where creatures like ones that welcomed him here are perceived enemy of the night, and creatures like him are welcome. In the creation, only darkness, and a dim candle of the double moons shines a path through the primal wilderness. There is a chance to escape, and more wine seems to be the solution. So, our hero falls asleep surrounded by visions of Al-Ghoul. They are demonic, but friendly, not honey friendly, and offer a way out of the waste with a single handshake. Our hero awakes again. It is his first awakening outside of Eternal Twilight. He wakes up and finds some LIEBFRAUMILCH IN THE MORNING. It is peace, it is earthly wine, it is wine and peace he got accustomed to. Still a foreigner, but free from the world of twilight, from the endless re-awakenings in a dreammare. He finds a tower and a set of stairs leading to the mountains on the horizon, the MOUNTAINS OF MADNESS, mountains of his madness. He starts to climb the tower, bold in plastic colors. Soon he finds ancient Mayan cities, full of growth, fruit, and cheer, before the jungle ruin took over the pastel dream. He climbs on and on through the stairs, and the mountains turn out to be pyramids. The hero understands he has gone BEHIND THE VEIL OF ATLANTIS. There are no guards, no seraphs, no horses, no visions. There is pure universal bliss, and bliss alone. Our traveler sits on top of one of the pyramids and starts contemplating the morning. The morning is cloudless, yet violet, violent, but serene. It is home. Our hero understands he is also THE CIPKONAUT, for he has gone beyond the valleys of sex and law. Desire is fruitless, so is compassion. They are rendered obsolete by pure space, shining above the foreigner like a curse. He has been chosen to carry the message and be the message. Carrying messages is easy, he thought to himself. But being the message can get you into trouble. He thinks of all the women and forsakes them. He then finds an ancient scripture in the wooden waste of flags, in harsh concrete it says OMNI. Four letters of wisdom to be found only on top of the Universe. But what do they mean? But is it the top of the Universe? Or another illusion of mind back from the Eternal Twilight? He is unsure. So the paradise vanishes. The paradise is always lost. Only the MEADOWPIPER sings, and our hero awakes again. He did not realize he was dreaming, the meadow is calm and there is no trace left of the whole journey. Pain and joy, love and laughter, tears, and death, and birth are rendered obsolete. Eden is bare. Space is indifferent. Who once rebeled against Utopia will forever be banished, waving the flag of Rainbows, being a Foreigner everywhere he goes.
Music for electric guitar, bass guitar, synthesizer, percussion, and drum machine.
Improvised and recorded by Adam Majdecki-Janicki.
Album artwork: Rainbows from Scheuchzer's Physica Sacra (1731)
Inspired by Amon Düül, Popol Vuh, Achim Reichel, Tangerine Dream, Yuri Morozov, Angus MacLise.
Pachnie jak w każdym polskim domu
Obudziłem się nad ranem
Ona jechała pociągiem
Włączyła kasetę Kyuss
Powiedziała: Mam ją od 30 lat.
Zaraz, przecież nie masz jeszcze 20.
Logika kurtyny zamknęła pięść
I pieśń pustyni zgasiła pociąg
Może był to zresztą autobus
Albo samolot
Gdziekolwiek można słuchać kasety Kyuss
Zdecydowanie jednak nie lokalny tramwaj
Było tam więcej ludzi
Ludzi-duchów
Czekających za kurtyną
Trochę martwych, trochę żywych, odmienionych w każdym razie
Serdeczniejszych
Pustszych
I cichszych
Ktoś z nich zadzwonił do mnie i powiedział
Wynajmij muzyków sesyjnych
Obudziłem się w przeświadczeniu, że to dobry pomysł
Pięść znów otworzyła się w kwiat
Rozjebany kwiat lotosu
I nagle pociąg stanął
Anioły uwolniły torowisko
Kyuss bębniło, a ona założyła skarpetki
Nie zdałem sobie wcześniej sprawy
Że żadne z nas tutaj nie miało butów
I w zasadzie chyba byliśmy nadzy
Ale nie miewam erotycznych snów
Chyba, że o kosmitkach
Zapomniany singiel z Barbarellą i Pin-Up Club
Zachęcająco migał w oknie
Obudziłem się
Ze snu w sen, jak pisał Poe
Z wiersza w wiersz
Z grafomanii w ciszę
Ostatni przystanek do ciszy
Wyłącz tą cholerną kasetę